Zaterdagochtend. Ik ben onderweg naar het Repair Café in Lunetten. Ik was al een paar keer van plan om te gaan, maar telkens was er niets in huis om te (laten) repareren. Tot ik vorige week een scheur ontdekte in m’n favoriete broek.
Ik besloot allereerst op zoek te gaan naar een nieuwe variant, want eigenlijk was dit een gevalletje ‘op’. Vorig seizoen gekocht, veel gedragen en nu versleten. Shoppen is niet mijn hobby en al helemaal niet op m’n laatste vakantiedag. Manlief had echter ook het één en ander nodig en dus besloten we er maar het beste van te maken. Na een handvol winkels besloot ik al dat het niet ging lukken om deze broek te vervangen. Een ander moment nog maar eens verder kijken.
Tot ik op twitter een bericht over het Repair Cafe langs zag komen. Ik ontdekte dat ze daar ook kleding repareren. Dat kon ik op z’n minst een kans geven. Vol verwachting kwam ik binnen, maar ook met de slijtage in gedachten. Zou dat nog de moeite waard zijn? Nel, een vaardige dame op leeftijd van de afdeling textiel, wist me te verzekeren dat het vast zou lukken. Ik hielp een klein handje door het reparatiedoek (nooit van gehoord, maar bleek enorm handig) op maat te knippen. Zij stikte dit hulpmiddel in mijn broek. Onderwijl bedacht ik dat het toch eigenlijk bizar was dat ik dit soort simpele dingen niet zelf kan. Het leek een fluitje van een cent. Terwijl mijn broek onder de naaimachine lag, deelde ik dat met buurvrouw C die ook even langs kwam. Zij bleek wel een naaimachine te hebben, maar had het ding nog nooit gebruikt. ‘Zouden er ook naailessen gegeven worden in de wijk?’, vroegen we ons af.
Thuis legde ik dat idee in eerste instantie naast me neer. Ik had immers al genoeg te doen. ‘s Avonds borrelde het idee weer op, toen we de meest recente aflevering van De slag om de klerewereld terugkeken. Teun van de Keuken weet hier feilloos uit te leggen wat er in de textielindustrie allemaal mis is en hoe weinig zicht we daar eigenlijk op hebben. No one to blame, leek het soms, terwijl de arbeidsomstandigheden in fabrieken ondanks alle akkoorden en afspraken nog altijd niet verbeteren. Een wrang gevoel bleef hangen na dit uurtje. Want zat ik daar immers niet ook te kijken met allerlei kleding in de kast waar wellicht niks van klopte?
Voor het naar bed gaan was er nog een was die opgehangen moest worden. Een label in een t-shirt met ‘made in Bangladesh’, maar ook een rokje waar van ik me afvroeg hoe moeilijk het zou zijn om dat zelf te maken. Een pyamabroek of een hemdje – hoeveel naadjes zitten daar nu precies in? Zou dat niet vooral een kwestie van de goede stof, oefening en geduld zijn? Misschien was het een bevlieging, dus ik besloot er niet meteen actie van te maken. Een snelle online zoekactie liet wel zien dat er genoeg mogelijkheden voor lessen zijn, maar een naaimachine is ons huis nog nooit binnen geweest. Ook knoopjes repareren is niet echt mijn favoriet. Voor morgen wel het voornemen om te kijken of ik ergens een naaimachine zou kunnen lenen. En eens even bellen met m’n zusje om te kijken wat haar ervaringen met naailes eigenlijk waren.
Jiska schrijft 