Treingezichten

Een paar huizen verder ging een lange jongen met een klein hoofdje de deur in. ‘Die jongen ken ik,’ zei hij. ‘Hoe ken je hem dan?’ ‘Van de Mensa. Ik ken hem al zolang ik in Amsterdam woon, maar ik weet niet wie het is.’ Hij glimlachte geamuseerd. ‘Dat is eigenlijk het mooiste: de mensen kennen maar toch een vreemde blijven. Daar zou ik tranen van in mijn ogen kunnen krijgen, van die gedachte.’

Uit: J.J. Voskuil, Het bureau 1 Meneer Beerta, pagina 290

Advertenties

Verrassing op zondagochtend

Ergens in het late voorjaar kocht ik een museumjaarkaart. We zouden sowieso Nederland niet verlaten die zomer en zo dacht ik een goede stok achter de deur te hebben om her en der toch wél naar musea te gaan. Vaak lijkt het me leuk om te gaan, maar ook weer niet zo leuk dat ik daar fors voor wil betalen of komt het er gewoon niet van om tijd te maken voor een museumbezoekje. De stok blijkt te werken, want inmiddels zijn de musea van deze zomer net niet meer op één hand te tellen.

Auto’s

Auto’s en ik. We zullen wel nooit de beste vrienden worden. Gelukkig is het geen zwaar dramatische geschiedenis, maar echt rooskleurig is het verhaal ook weer niet.

Op de achterbank was het vroeger met z’n drieën geen feest. M’n kleine broertje – toen nog voorzien van schattige blonde krullen – zat tussen m’n zusje en mij in. Hij in een stoeltje, wij een stukje lager gewoon op de achterbank. Voor hem de uitgelezen positie om ons van bovenaf aan ons haar te trekken. Enkele autoritjes later had m’n vader de remedie bedacht: een houten schot links en rechts van mijn broertje. Hij kon nergens meer bij en voor ons werd het er een stuk rustiger op.

Machtig mooi Marokko

De geur van geroosterd vlees trekt over de tafel. Steeds meer bakjes worden geserveerd. Pikante tomatensalsa, inktvisringen, vers brood, couscous. Spiesen met allerlei soorten vlees, aubergine met heerlijke kruiden. We zitten te eten onder een plastic tentzeil op smalle bankjes, maar zelden aten we zo gezellig als op de Djeema el Fna, waar elke avond een festivalachtig restaurant wordt opgebouwd. Keuze uit vele kraampjes waar je met applaus wordt binnengehaald en vervolgens binnen mum van tijd je eten op je papieren placemat hebt staan.

Terugdenken aan twee weken Ecuador

Op de achtergrond staat de salsa muziek aan. We zijn begonnen aan het laatste deel van onze trip: een busreis van vier uur van Portoviejo naar Guayaquil. Morgen pikken we daar nog een dagje carnaval mee en dan vliegen we terug naar het koude Nederland.

Ecuadoriaanse tafelgesprekken

Het is vrijdagavond, even na acht uur. Onder het genot van een kopje thee kijk ik Nieuwsuur. Het is natuurlijk de versie die gisteravond in Nederland werd uitgezonden, want het is hier zes uur later. Voor het eerst een avondje vrij, tenminste, zo voelt het. Feitelijk heb ik natuurlijk de hele week vrij, maar vaak moest ik  ’s avonds nog mijn Spaanse huiswerk maken. Nu is er even tijd om te relaxen en terug te kijken op een goede week hier.

Quito in zwart-wit

 
Ieder jaar ben ik voor World Servants een week in Ecuador om projecten voor te bereiden. Dit jaar besloot ik er een week vóór te plakken. Om m’n spaans bij te spijkeren en wat meer tijd in Quito te hebben. Normaal gebruiken we de halve dag in de stad om te vergaderen en om te wennen aan de hoogte. Dit jaar heb ik de gelegenheid om lekker door de stad te struinen en te genieten van enorme uitzichten, indrukwekkende kerken en koloniale gebouwen. Later volgen vast meer verhalen en mooie plaatjes, maar nu vast even een kleine indruk in zwart-wit.

Zelf (leren) repareren?

Zaterdagochtend. Ik ben onderweg naar het Repair Café in Lunetten. Ik was al een paar keer van plan om te gaan, maar telkens was er niets in huis om te (laten) repareren. Tot ik vorige week een scheur ontdekte in m’n favoriete broek.

Een World Servants project voorbereiden: hoe gaat dat eigenlijk?

Begin februari was ik samen met Jan van der Leest (projectmanager World Servants) een week in Ecuador om daar de projecten voor te bereiden. Voor de website van World Servants schreef ik onderstaande weblog:

Een World Servants-project bestaat uit meer dan drie weken bouwen in de zomer. Dat geldt voor deelnemers en stafleden, die werken om hun bijdrage te kunnen leveren. Dat geldt ook voor de mensen in de projectlanden, die voorbereidingen treffen om de groep te kunnen ontvangen. En dat geldt voor de mensen op kantoor en vele andere vrijwilligers, die zorgen dat deelnemers en mensen in het projectland elkaar uiteindelijk kunnen ontmoeten. Eén van de onderdelen van die voorbereiding is de jaarlijkse set-up reis naar de projectlanden. Jiska Gietema maakte begin februari een set-up reis naar Ecuador en deelt graag iets van haar ervaringen.