Terugdenken aan twee weken Ecuador

Op de achtergrond staat de salsa muziek aan. We zijn begonnen aan het laatste deel van onze trip: een busreis van vier uur van Portoviejo naar Guayaquil. Morgen pikken we daar nog een dagje carnaval mee en dan vliegen we terug naar het koude Nederland.

Ecuadoriaanse tafelgesprekken

Het is vrijdagavond, even na acht uur. Onder het genot van een kopje thee kijk ik Nieuwsuur. Het is natuurlijk de versie die gisteravond in Nederland werd uitgezonden, want het is hier zes uur later. Voor het eerst een avondje vrij, tenminste, zo voelt het. Feitelijk heb ik natuurlijk de hele week vrij, maar vaak moest ik  ’s avonds nog mijn Spaanse huiswerk maken. Nu is er even tijd om te relaxen en terug te kijken op een goede week hier.

Quito in zwart-wit

 
Ieder jaar ben ik voor World Servants een week in Ecuador om projecten voor te bereiden. Dit jaar besloot ik er een week vóór te plakken. Om m’n spaans bij te spijkeren en wat meer tijd in Quito te hebben. Normaal gebruiken we de halve dag in de stad om te vergaderen en om te wennen aan de hoogte. Dit jaar heb ik de gelegenheid om lekker door de stad te struinen en te genieten van enorme uitzichten, indrukwekkende kerken en koloniale gebouwen. Later volgen vast meer verhalen en mooie plaatjes, maar nu vast even een kleine indruk in zwart-wit.

Zelf (leren) repareren?

Zaterdagochtend. Ik ben onderweg naar het Repair Café in Lunetten. Ik was al een paar keer van plan om te gaan, maar telkens was er niets in huis om te (laten) repareren. Tot ik vorige week een scheur ontdekte in m’n favoriete broek.

Een World Servants project voorbereiden: hoe gaat dat eigenlijk?

Begin februari was ik samen met Jan van der Leest (projectmanager World Servants) een week in Ecuador om daar de projecten voor te bereiden. Voor de website van World Servants schreef ik onderstaande weblog:

Een World Servants-project bestaat uit meer dan drie weken bouwen in de zomer. Dat geldt voor deelnemers en stafleden, die werken om hun bijdrage te kunnen leveren. Dat geldt ook voor de mensen in de projectlanden, die voorbereidingen treffen om de groep te kunnen ontvangen. En dat geldt voor de mensen op kantoor en vele andere vrijwilligers, die zorgen dat deelnemers en mensen in het projectland elkaar uiteindelijk kunnen ontmoeten. Eén van de onderdelen van die voorbereiding is de jaarlijkse set-up reis naar de projectlanden. Jiska Gietema maakte begin februari een set-up reis naar Ecuador en deelt graag iets van haar ervaringen.

Weblog: Oud-SG’ers slaan nieuwe wegen in

Onlangs schreef ik een weblog voor het nieuwsblog van Studium Generale over mijn huidige werk. Lees hieronder het bericht.

“Oud-student-assistenten en stagiaires van Studium Generale verspreiden zich over de wereld. We vragen hen om te schrijven over wetenschap en wat ze hebben aan SG op de plek waar ze nu werken/studeren. Hoe vergaat het ze? Wat zijn ze nu aan het doen? Hoe kijken ze terug op de periode bij SG en hoe zetten ze kennis nu in? Dit onder het mom van ‘oud-SG’ers slaan nieuwe wegen in’. Nummer 1 in de serie is Jiska Gietema, inmiddels meer dan een jaar weg bij SG en nu werkzaam als onderzoeksmedewerker bij het Ministerie van Buitenlandse Zaken bij het onderdeel Inspectie Ontwikkelingssamenwerking en Beleidsevaluatie.

Het beste van twee werelden

Na een pittige presentatie voor een geïnteresseerd publiek van mijn onderzoeksorganisatie in Nederland zat het onderzoek doen er afgelopen dinsdag dan echt op. Het is afgelopen. Het is niet meer aan mij, maar aan alle mensen die me geholpen hebben om op de loop te gaan met mijn resultaten. Het was een leerzame tijd, maar het zit er op. Tijd voor nieuwe dingen, die hopelijk wel in lijn met mijn onderzoek liggen.

De uitkomsten van het onderzoek zijn gebaseerd op een uitvoerige literatuurstudie en op interviews met medewerkers van een grote Nederlandse NGO, een partner van deze NGO in Ethiopie en van lokale boerencoöperaties. Deze respondenten hebben inzicht verschaft in de manier waarop zij omgaan met verantwoording en de spanning die dit regelmatig met zich meebrengt. Zij waren de gezichten van mijn onderzoek en brachten de Nederlandse en Ethiopisch wereld samen. Ze leerden me hoe het is om te balanceren tussen die twee werkelijkheden of hoe het is om simpelweg als boer in Ethiopie je hoofd boven water te houden. Ze inspireerden me bovenal om iets te doen met de kennis en vaardigheden die ik heb opgedaan.

De laatste dag

Ik lig in bed en wacht op de slaap. Nog één laatste nachtje te gaan. Zouden alle spullen morgen wel in m’n tas passen? Hoe zou iedereen het thuis maken? Zou m’n vlucht vanuit Frankfurt naar Amsterdam wel gaan als er weer een aswolk komt? Morgen nog even Elsabeth ontmoeten en koffie drinken, een massage nemen en nog een laatste vergadering met mijn onderzoeksorganisatie. Ook de laatste keer door de stad slenteren, me ergeren aan de vieze uitlaatgassen en de asociale busjes. Genieten van de vele mensen. “Farengi, farengi” (van foreigner, buitenlander) zullen de mensen nog vele malen naar me roepen, maar morgen zal het anders klinken. “Shoe polish?”, en misschien zal il dan nog een keertje m’n schoenen onder handen laten nemen.

Over de bloemetjes en de bijtjes

De verkiezingsstrijd in Ethiopië wordt inmiddels actiever gevoerd dan een paar weken geleden. In Lalibela zag ik al een grote bijeenkomst waar vele mensen luisterden naar een toespraak van de oppositieleider. Inmiddels zijn er ook in Addis meer posters op straat te zien en staan de voorpagina’s van alle kranten vol met stellingen en foto’s van verschillende partijen. Je hebt de partij met de duim omhoog en een ander met een opgeheven hand. De belangrijkste partijen zijn echter de partij met de Bij in het logo, de zittende regeringspartij die nog steeds het allerbeste vertegenwoordigd is. De grootste tegenstander is de partij met een bloem in haar logo. Dit is tevens de oppositiepartij, want de bij kan immers niet zonder de bloem.