over boeken, kinderen en alledaagse zaken
Een paar huizen verder ging een lange jongen met een klein hoofdje de deur in. ‘Die jongen ken ik,’ zei hij. ‘Hoe ken je hem dan?’ ‘Van de Mensa. Ik ken hem al zolang ik in Amsterdam woon, maar ik weet niet wie het is.’ Hij glimlachte geamuseerd. ‘Dat is eigenlijk het mooiste: de mensen kennen maar toch een vreemde blijven. Daar zou ik tranen van in mijn ogen kunnen krijgen, van die gedachte.’
Uit: J.J. Voskuil, Het bureau 1 Meneer Beerta, pagina 290
Ergens in het late voorjaar kocht ik een museumjaarkaart. We zouden sowieso Nederland niet verlaten die zomer en zo dacht ik een goede stok achter de deur te hebben om her en der toch wél naar musea te gaan. Vaak lijkt het me leuk om te gaan, maar ook weer niet zo leuk dat ik daar fors voor wil betalen of komt het er gewoon niet van om tijd te maken voor een museumbezoekje. De stok blijkt te werken, want inmiddels zijn de musea van deze zomer net niet meer op één hand te tellen.
Auto’s en ik. We zullen wel nooit de beste vrienden worden. Gelukkig is het geen zwaar dramatische geschiedenis, maar echt rooskleurig is het verhaal ook weer niet.
Op de achterbank was het vroeger met z’n drieën geen feest. M’n kleine broertje – toen nog voorzien van schattige blonde krullen – zat tussen m’n zusje en mij in. Hij in een stoeltje, wij een stukje lager gewoon op de achterbank. Voor hem de uitgelezen positie om ons van bovenaf aan ons haar te trekken. Enkele autoritjes later had m’n vader de remedie bedacht: een houten schot links en rechts van mijn broertje. Hij kon nergens meer bij en voor ons werd het er een stuk rustiger op.
De geur van geroosterd vlees trekt over de tafel. Steeds meer bakjes worden geserveerd. Pikante tomatensalsa, inktvisringen, vers brood, couscous. Spiesen met allerlei soorten vlees, aubergine met heerlijke kruiden. We zitten te eten onder een plastic tentzeil op smalle bankjes, maar zelden aten we zo gezellig als op de Djeema el Fna, waar elke avond een festivalachtig restaurant wordt opgebouwd. Keuze uit vele kraampjes waar je met applaus wordt binnengehaald en vervolgens binnen mum van tijd je eten op je papieren placemat hebt staan.
Op de achtergrond staat de salsa muziek aan. We zijn begonnen aan het laatste deel van onze trip: een busreis van vier uur van Portoviejo naar Guayaquil. Morgen pikken we daar nog een dagje carnaval mee en dan vliegen we terug naar het koude Nederland.
Jiska schrijft 